W szachy gra od 5. roku życia. W niedługim czasie zaczął odnosić znaczące sukcesy na arenie krajowej oraz międzynarodowej. W 2005 roku zdobył w Kołobrzegu Puchar Polski juniorów do 8 lat. Na liście rankingowej FIDE zadebiutował 1 października 2006 roku^[2]. W tym samym roku zdobył w Kołobrzegu brązowy medal mistrzostw Polski juniorów do 10 lat, w latach 2007 i 2008 (w obu przypadkach w Ustroniu) sięgając w tej kategorii po tytuły mistrzowskie. W 2009 roku zdobył mistrza kraju, zwyciężając w Łebie w kategorii do 12 lat, natomiast w 2012 roku w Solinie kolejny – w kategorii do 18 lat. Łącznie zdobył kilkadziesiąt medali w rozgrywkach z cyklu mistrzostw Polski (zarówno w szachach klasycznych, jak i szybkich oraz błyskawicznych) w różnych kategoriach wiekowych. W 2005 roku zdobył w Sebnitz tytuł międzynarodowego mistrza Niemiec do 8 lat^[3]. W 2008 roku zdobył w Vung Tau tytuł mistrza świata do 10 lat. Kolejny międzynarodowy sukces odniósł w 2009 roku w Antalyi, gdzie zdobył tytuł wicemistrza świata do 12 lat. W tym samym roku zajął II m. (za Mateuszem Kuziołą) w memoriale Józefa Dominika w Dobczycach. W 2010 roku, podczas rozgrywanych w Chotowej mistrzostw świata juniorów do 20 lat, odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo nad arcymistrzem, którym był Wouter Spoelman. W tym samym roku zdobył w Porto Carras brązowy medal mistrzostw świata juniorów do 12 lat. W 2011 roku podzielił II m. (za Vidmantasen Mališauskasem, wspólnie z Aleksandrem Miśtą i Arkadiuszem Leniartem) w międzynarodowym turnieju w Ostródzie^[4]. W tym samym roku zdobył w Albenie tytuł wicemistrza Europy do 14 lat. W 2012 roku podzielił I m. (wspólnie z Janem Krejčím) w Ołomuńcu, wypełniając pierwszą arcymistrzowską normę^[5], natomiast w Pradze zdobył złoty medal mistrzostw Europy juniorów do 14 lat^[6]. W marcu 2013 roku zwyciężył w cyklicznym turnieju First Saturday w Budapeszcie, wypełniając drugą normę arcymistrzowską^[7]. Zadebiutował również w finale indywidualnych mistrzostw Polski, zajmując w Chorzowie 10. miejsce. Trzecią normę arcymistrzowską wypełnił w 2013 r., podczas rozegranych w Legnicy mistrzostw Europy^[8]. W tym samym roku zdobył w Mariborze złoty medal drużynowych mistrzostw Europy juniorów do 18 lat. W 2013 roku wystąpił w rozegranym w Tromsø turnieju o Puchar Świata, w I rundzie przegrywając z Wasylem Iwanczukiem^[9] oraz zajął VIII m. w mistrzostwach świata juniorów do 20 lat, rozegranych w Kocaeli^[10]. W 2014 r. zdobył w Warszawie brązowy medal indywidualnych mistrzostw Polski mężczyzn oraz zajął IV m. w mistrzostwach świata juniorów do 20 lat w Pune^[11], natomiast we Wrocławiu zdobył srebrny medal mistrzostw Europy w szachach błyskawicznych^[12] oraz złoty – mistrzostw Europy w szachach szybkich^[13][14]. Reprezentował Polskę w turniejach drużynowych, m.in.: na olimpiadzie szachowej (w roku 2014), na drużynowych mistrzostwach Europy (w roku 2013)^[15] i na drużynowych mistrzostwach Europy juniorów do 18 lat (w roku 2013), zdobywając wspólnie z drużyną złoty medal^[16]. Pierwszym trenerem Jana-Krzysztofa Dudy był Andrzej Irlik, kolejnym – Leszek Ostrowski. Współpracował również z Kamilem Mitoniem i Jerzym Kostro^[17]. 1 lipca 2017 roku został pierwszym polskim juniorem, który przekroczył barierę 2700 punktów, osiągając najwyższy ranking w swojej dotychczasowej karierze (stan na wrzesień 2017). Z wynikiem 2707 punktów zajmował 2. miejsce wśród polskich szachistów, 41. miejsce na światowej liście Międzynarodowej Federacji Szachowej i 2. miejsce na tej liście pośród juniorów^[2][18]. 30 grudnia 2018 roku Duda został wicemistrzem świata w szachach błyskawicznych w turnieju World Blitz Chess Championship, rozegranym w Sankt Petersburgu, przegrywając o pół punktu z Magnusem Carlsenem^[19] [20]. Źródło: http://www.wikipedia.pl

W szachy nauczył się grać w wieku 6 lat, szybko stając się czołowym juniorem kraju (w latach 1993–1995 zwyciężał w młodzieżowych mistrzostwach Czech). Jest dwukrotnym medalistą mistrzostw świata juniorów: w roku 1997w Cannes zdobył brązowy medal w grupie do lat 12, zaś w 1998 w Oropesa del Mar – srebrny w grupie do lat 14. W roku 2000 zajął V miejsce w mistrzostwach Europy juniorów do lat 20 w Avilés oraz VI miejsce w mistrzostwach świata juniorów do lat 18 w Oropesa del Mar. W tym samym roku wygrał w Ołomuńcu swój pierwszy międzynarodowy turniej. W 2001 zdobył srebrny medal w mistrzostwach Czech w Kunžaku. W kolejnym roku zwyciężył w turnieju na wyspie Morsø (m.in. przed Lewonem Aronianem) oraz ponownie zajął II miejsce w mistrzostwach swojego kraju, rozegranych w Ostrawie. W 2003 zwyciężył w memoriale Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju, zdobył swój trzeci srebrny medal w mistrzostwach Czech w Luhačovicach oraz po raz pierwszy przekroczył granicę 2600 punktów rankingowych. Rok 2004 przyniósł mu kolejne sukcesy: po raz pierwszy triumfował w mistrzostwach kraju rozegranych w Karlovych Varach oraz zajął VI miejsce w mistrzostwach Europy w Antalyi^[2]. Kolejne tytuły mistrza Czech zdobył w latach 2005, 2010, 2012, 2013 oraz 2014. W 2011 r. zwyciężył (wspólnie z Lukiem McShane’em) w turnieju Tata Steel Chess–B w Wijk aan Zee. W 2014 r. zdobył we Wrocławiu złoty medal mistrzostw Europy w szachach błyskawicznych^[3]. W 2015 r. zajął II m. (za Wei Yi) w turnieju Tata Steel–B w Wijk aan Zee^[4] oraz zdobył (w Jerozolimie) srebrny medal indywidualnych mistrzostw Europy^[5]. Wielokrotnie reprezentował Czechy w turniejach drużynowych, m.in.:

• siedmiokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2014); medalista: indywidualnie – złoty (2012 – na II szachownicy)^[6],
• siedmiokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2001, 2003, 2005, 2007, 2009, 2011, 2013); trzykrotny medalista: indywidualnie – srebrny (2001 – na II szachownicy) i dwukrotnie brązowy (2001 – za wynik rankingowy, 2003 – na II szachownicy)^[7].

W lipcu 2006 r. został pierwszym czeskim szachistą, który przekroczył poziom 2700 punktów rankingowych. Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze (stan na wrzesień 2017) osiągnął 1 maja 2015 r., z wynikiem 2751 punktów zajmował wówczas 14. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 1. miejsce wśród czeskich szachistów^[8][9]. Źródło: Wikipedia

W szachy gra od siódmego roku życia. Wychowanek klubu Piątka Skierniewice i trenera Bogusława Bodera. Wielokrotnie startował w finałach mistrzostw Polski juniorów w różnych kategoriach wiekowych. W 1995 r. zdobył brązowy medal w kategorii do 10 lat. Dwa lata później sięgnął po srebrny medal w grupie do 12 lat. Pierwszy złoty medal zdobył w 2003 r., zostając w Krynicy mistrzem Polski do 18 lat. Trzykrotnie startował w finałach do 20 lat, najlepszy wynik notując w 2002 r. w Trzebini, gdzie zajął IV miejsce. Jest również trzykrotnym mistrzem kraju juniorów w szachach szybkich oraz dwukrotnym – w błyskawicznych. Na przełomie 2000 i 2001 r. wygrał międzynarodowy turniej juniorów w Hallsbergu. W miejscowości tej wystartował również dwa lata później, dzieląc II-IV miejsce. W 2001 r. zadebiutował w Warszawie w finale indywidualnych mistrzostw Polski seniorów. W memoriale Akiby Rubinsteina w 2005 r. podzielił I-III m. (wspólnie z Pawłem Czarnotą i Marcinem Dziubą). Wyjątkowo udany był dla niego rok 2006. Najpierw zajął II m. w otwartym turnieju w Litomyšlu oraz po raz drugi wystąpił w finale mistrzostw Polski seniorów, zajmując w Krakowie IX miejsce. Następnie zdobył dwie normy arcymistrzowskie w turniejach otwartych w Rhône (III m.)^[1] oraz w Pardubicach, gdzie osiągnął życiowy sukces zajmując IV m. w bardzo silnej stawce zawodników^[2]. Wywalczył również brązowy medal na rozegranych w Warszawie mistrzostwach Europy w szachach szybkich^[3]. W 2007 r. podzielił I m. (wspólnie z m.in. Iliją Balinowem, Radosławem Jedynakiem i Imre Herą) w turnieju w Oberwart^[4]. W 2008 r. zwyciężył w rozegranym w Krakowie turnieju Cracovia (edycja 2008/09). W 2009 r. podzielił I m. (wspólnie ze Zdenko Kožulem) w Rijece, natomiast w 2010 r. zwyciężył (wspólnie z m.in. Davidem Berczesem) w Sautron. W 2011 r. odniósł samodzielne zwycięstwa w Cappelle-la-Grande^[5] oraz w Zagrzebiu^[6]. W 2012 r. podzielił I m. (wspólnie z m.in. Emilio Cordovą i Kevinem Spraggettem) w Barcelonie^[7]. W 2013 r. w Chorzowie zdobył pierwszy w karierze – srebrny – medal indywidualnych mistrzostw Polski, sukces ten powtarzając w 2014 r. w Warszawie. Również w 2014 r. zdobył, we Wrocławiu, brązowy medal mistrzostw Europy w szachach szybkich^[8]. W 2015 r. w Poznaniu zdobył pierwszy w karierze tytuł indywidualnego mistrza Polski. Wielokrotnie reprezentował Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in.:

• dwukrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 2008, 2014)^[9],
• trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2007, 2009, 2013); medalista: indywidualnie – srebrny (2007 – na III szachownicy)^[10],
• na olimpiadzie szachowej juniorów do 16 lat (w roku 1999)^[11],
• na drużynowych mistrzostwach Europy juniorów do 18 lat (w roku 2003); medalista: wspólnie z drużyną – srebrny (2003)^[12].

Jest sześciokrotnym medalistą drużynowych mistrzostw Polski: dwukrotnie złotym (2011, 2012), dwukrotnie srebrnym (2006, 2008) oraz dwukrotnie brązowym (2003, 2007). Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 lipca 2014 r., z wynikiem 2659 punktów zajmował wówczas 86. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 2. miejsce (za Radosławem Wojtaszkiem) wśród polskich szachistów^[13][14]. W lipcu 2007 r. podczas turnieju w Pardubicach, Grzegorz Gajewski zastosował gambitową nowość 10… d5!? w partii hiszpańskiej^[15], która pozwoliła mu odnieść efektowne zwycięstwo nad Wiktorem Kuzniecowem, a następnie została określona przez magazyn ChessBase „nowinką 2007 roku”^[16]. Wariant, nazwany gambitem Gajewskiego, szybko stał się popularny i w tym samym roku zastosowali go m.in. Magnus Carlsen, Laurent Fressinet, Radosław Wojtaszek czy Kamil Mitoń. W 2008 r. był jednym z założycieli szachowego czasopisma „Mat”^[17]. W 2014 r. znalazł się w zespole Viswanathana Ananda podczas rozegranego w Soczi meczu o mistrzostwo świata z Magnusem Carlsenem^[18]. Źródło: Wikipedia

Mitoń poznał szachy w wieku pięciu lat. Jego talent dostrzegł pasjonat szachów, prezes i sponsor Klubu Szachistów „Goniec” Staniątki – Stanisław Turecki, który też prowadził Kamila wraz z Andrzejem Irlikiem (nauczycielem fizyki w Staniąteckiej Szkole Podstawowej) przez pierwsze lata. Gdy w 1994 roku zdobył w Grudziądzu tytuł mistrza Polski juniorów do 10 lat, rozwojem jego talentu zajął się rosyjski trener szachowy Władimir Szyszkinsprowadzony do Niepołomic dzięki zaangażowaniu S.Tureckiego. Było to możliwe dzięki życzliwości samego trenera i wsparciu władz tego miasta. Wkrótce został najbardziej utytułowanym juniorem w historii polskich szachów. W 1996 roku zdobył tytuł mistrza kraju w kategorii do 12 lat (wynikiem 11 punktów z 11 partii) i do 13 lat w szachach szybkich. W tym samym roku na Minorce został mistrzem świata juniorów do 12 lat, a rok później w Cannes – wicemistrzem świata do lat 14. Dwukrotnie zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata juniorów w szachach szybkich (Paryż, 1997 i 1999). Z występów juniorskich największym jego osiągnięciem było zdobycie w Erywaniuw 2000 r. tytułu wicemistrza świata w kategorii do 20 lat, w wieku 16 lat. Wielokrotnie startował w finałach mistrzostw Polski mężczyzn, największy sukces odnosząc w 2012 r. w Warszawie, gdzie zdobył brązowy medal. W 2000 roku w Warszawie zanotował bardzo dobry występ w Pucharze Świata w szachach błyskawicznych, który zgromadził światową czołówkę (zwyciężył Viswanathan Anand przed Borysem Gelfandem i Anatolijem Karpowem). W stawce 535 zawodników Mitoń zajął XXI m., wyprzedzając wielu renomowanych arcymistrzów. Zwyciężył lub dzielił pierwsze miejsca w turniejach międzynarodowych rozegranych w Cannes (2000), World Open w Filadelfii (2002, wraz z m.in. Arturem Jusupowem i Aleksandrem Oniszczukiem) i First Saturday w Budapeszcie (2003, wraz z Levente Vajdą). W barwach drużyny GKSz Polfa Grodzisk Mazowiecki dwukrotnie zdobył tytuł wicemistrza Polski. W 2005 roku triumfował w Filadelfii w turnieju World Open^[1] oraz w Santa Cruz de La Palma, w 2006 r. zajął III m. (za Wasilijem Iwanczukiem oraz Jewgienijem Bariejewem) w memoriale Jose Raula Capablanki w Hawanie, a w 2007 r. podzielił II m. (za Bu Xiangzhim, a wraz z m.in. Nigelem Shortem) w turnieju Canadian Open w Ottawie. W tym samym roku zdobył w barwach klubu WASKO HetMaN Szopienice Katowicetytuł drużynowego mistrza Polski^[2]. W 2008 r. podzielił II m. (za Aleksandrem Mojsiejenko, wspólnie z Dariuszem Świerczem) w memoriale Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju, natomiast w 2010 r. zwyciężył w kołowym turnieju w Skanderborgu. W 2011 r. podzielił I m. (wspólnie z m.in. Ivanem Sokolovem i Jonem Hammerem) w Reykjaviku. W 2013 r. zdobył tytuł mistrza Hiszpanii w szachach szybkich^[3]. Wielokrotny reprezentant Polski w rozgrywkach drużynowych, m.in.:

• czterokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 2002, 2004, 2008, 2010)^[4],
• trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2007, 2011, 2013)^[5].

W 2014 r. pełnił funkcję trenera męskiej reprezentacji Polski podczas szachowej olimpiady w Tromsø^[6]. Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 stycznia 2007 r., z wynikiem 2655 punktów zajmował wówczas 50. miejsce na świecie oraz 1. wśród polskich szachistów^[7]. Źródło: Wikipedia

Jako junior dwukrotnie zdobył złote medale mistrzostw Polski – do 16 lat (Żagań 1994) i do 18 lat (Brzeg Dolny 1995). Od 1995 roku jest stałym uczestnikiem finałów mistrzostw Polski seniorów, zdobywając 2 złote (2008, 2013) i 4 srebrne medale (2003, 2005, 2006 i 2007). Wielokrotny medalista drużynowych mistrzostw Polski, w tym dwunastokrotnie złoty (w latach 1996–2006 – dziewięciokrotnie z drużyną Polonii Warszawa, natomiast w latach 2010–2013 – trzykrotnie z drużyną Hetman Katowice). Dwukrotny mistrz Polski w szachach błyskawicznych (2011, 2012) oraz trzykrotny – w szachach szybkich (1998, 2002, 2004). Pięciokrotny drużynowy mistrz Polski w szachach błyskawicznych (1995, 1999, 2000, 2001, 2010). Wielokrotny reprezentant Polski w rozgrywkach drużynowych, m.in.:

• ośmiokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2014); medalista: indywidualnie – brązowy (2000 – na IV szachownicy)^[1],
• siedmiokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1999, 2001, 2003, 2005, 2007, 2009, 2011); medalista: indywidualnie – srebrny (2003 – na V szachownicy)^[2],
• na drużynowych mistrzostwach świata juniorów do 20 lat (w roku 1998); medalista: wspólnie z drużyną – srebrny^[3].

Na przełomie 1994 i 1995 r. zwyciężył w turnieju Cracovia w Krakowie. W 2001 r. podzielił II miejsce w otwartym turnieju w Pardubicach. Rok później zwyciężył (wraz z Władimirem Małaniukiem) w memoriale Emanuela Laskera w Barlinku. W 2003 r. podzielił I miejsce w Santo Domingo, natomiast na przełomie 2003 i 2004 r. podzielił II miejsce w Hastings. W 2004 r. podzielił również II miejsce w Pardubicach oraz triumfował (przed Suatem Atalikiem) w turnieju Acropolis-B w Atenach. W 2005 r. zajął III miejsce w mistrzostwach Unii Europejskiej w Cork. W 2006 r. zwyciężył w otwartym turnieju w Biel oraz zajął II miejsce w memoriale Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju. W 2010 r. zwyciężył w otwartym turnieju w Bethune^[4]. W 2011 r. zakwalifikował się do turnieju o Puchar Świata, w I rundzie przegrywając z Wiktorem Bołoganem^[5]. W 2012 r. podzielił I m. (wspólnie z Ołeksandrem Areszczenko) w memoriale Michaiła Czigorina w Petersburgu^[6] oraz odniósł duży sukces, zwyciężając w rozegranym w Chanty-Mansyjsku turnieju o Puchar Rosji^[7]. W 2013 r. podzielił I m. (wspólnie z Robinem van Kampenem) w Rydze, natomiast w Warszawie zdobył brązowy medal indywidualnych mistrzostw Europy w szachach błyskawicznych^[8]. W 2014 r. podzielił I m. (wspólnie z m.in. Władimirem Burmakinem, Kevinem Spraggettem i Emre Canem) w Lizbonie^[9]. W 2015 r. zwyciężył w Grazu^[10]. Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 lutego 2014 r., z wynikiem 2663 punktów zajmował wówczas 81. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 2. miejsce (za Radosławem Wojtaszkiem) wśród polskich szachistów^[11][12]. Źródło: Wikipedia

Łukasz Jarmuła

• ur. 10 listopada 1998 w Warszawie
• mistrz międzynarodowy (2015)

Osiągnięcia szachowe:

Reprezentant Polski w turniejach drużynowych

• Olimpiady szachowe juniorów U16 (1 raz)
  • Győr 2014 – I szach. (4½/9)
• Drużynowe Mistrzostwa Europy juniorów U18 (3 razy, 1 medal)
  • Jassy 2014 – IV szach. (4½/7), srebrny medal wspólnie z drużyną
  • Karpacz 2015 – I szach. (2/7)
  • Celje 2016 – I szach. (4/7)
• Puchar Mitropa (Mitropa Cup) (1 raz)
  • Ružomberok 2014 – IV szach. (5½/9)

Źródło: http://www.szachypolskie.pl

Dzieciństwo spędziła w Rybniku. Pierwszy sukces odniosła w roku 1988, zdobywając w Timișoarze srebrny medal w mistrzostwach świata juniorek do lat 10. Rok później zajęła IV miejsce w grupie do lat 12 na mistrzostwach rozegranych w Portoryko, zaś w roku 1990 w Fond du Lac (USA) zdobyła drugi srebrny medal mistrzostw świata juniorek (do lat 12). W swojej kolekcji posiada również 3 medale mistrzostw Europy juniorek: złoty (zdobyty w roku 1996 w Rimavskiej Sobocie, do lat 18), srebrny (zdobyty w roku 1997 w Tallinnie, do lat 20) oraz brązowy (zdobyty w roku 1992 w Rimavskiej Sobocie, do lat 14). W 1992 r. po raz pierwszy wystąpiła w finale mistrzostw Polski seniorek, zajmując IV miejsce. W kolejnych latach w finałowych turniejach wystąpiła wielokrotnie, zdobywając 14 medali: 6 złotych (1995, 2004, 2008, 2010, 2013, 2014), 5 srebrnych (1993, 1998, 2001, 2005, 2011) oraz 3 brązowe (1997, 1999, 2007). Posiada również 9 złotych medali drużynowych mistrzostw Polski, które zdobyła w latach 2000–2006 (reprezentując klub Polonia Plus GSM Warszawa) oraz w latach 2010 i 2013 (w barwach klubu WASKO HetMaN Szopienice Katowice). Jest wielokrotną medalistką mistrzostw Polski w szachach błyskawicznych, m.in. ośmiokrotnie złotą (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2012, 2013, 2014). Wielokrotnie reprezentowała Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in.:

• dziesięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1994, 1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2008, 2010, 2012, 2014), dwukrotna medalistka: wspólnie z drużyną – brązowa (2002) oraz indywidualnie – złota (2002 – na III szachownicy)^[2],
• dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach świata (w latach 2007, 2015)^[3],
• siedmiokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2001, 2003, 2005, 2007, 2009, 2011, 2013); sześciokrotna medalistka: wspólnie z drużyną – złota (2005), dwukrotnie srebrna (2007, 2011) i brązowa (2013) oraz indywidualnie – złota (2005 – na II szachownicy) i srebrna (2005 – za wynik rankingowy)^[4],
• na drużynowych mistrzostwach świata juniorów do 20 lat (w roku 1998); medalistka: wspólnie z drużyną – srebrna^[5].

Wielokrotnie startowała w mistrzostwach świata (siedmiokrotnie: w latach 2001, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2015)^[6] oraz mistrzostwach Europy, w 2010 r. zdobywając w Rijece brązowy medal^[7]. W latach 2004 i 2005 dwukrotnie zwyciężyła w turnieju Acropolis w Atenach^[8]. Jest pierwszą polską szachistką, która na swoim koncie posiada wypełnione trzy normy na męski tytuł arcymistrza: pierwszą zdobyła w roku 2005 w Cappelle-la-Grande, drugą – w Göteborgu (2005), a trzecią – w 2007 w Baku^[9], wygrywając bardzo silnie obsadzony turniej (przed m.in. Antoanetą Stefanową, Pią Cramling, Kateriną Lahno i Wiktorią Čmilytė)^[10]. Również w 2007 roku zdobyła, w drużynie Monte Carlo, tytuł klubowej mistrzyni Europy^[11]. W 2009 r. odniosła duży sukces, dzieląc I m. (wspólnie z Rayem Robsonem, Marijanem Petrowem i Emanuelem Bergiem) w Tromsø (w punktacji dodatkowej była najlepsza i otrzymała nagrodę za I miejsce)^[12]. W 2012 r., podczas mistrzostw świata kobiet w Chanty-Mansyjsku odniosła duży sukces, pokonując w II rundzie ówczesną mistrzynię świata, Hou Yifan z Chin^[13][14]. W 2014 r. zwyciężyła w kołowym turnieju w Erfurcie^[15]. Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnęła 1 kwietnia 2008 r., z wynikiem 2505 punktów zajmowała wówczas 11. miejsce na światowej liście kobiet FIDE^[16], zostając jednocześnie pierwszą polską szachistką, która przekroczyła granicę 2500 punktów^[17]. Źródło: Wikipedia

Viktor Gažík

• ur. 13 grudnia 2001 w Handlovej (Słowacja)

• mistrz międzynarodowy (2016)

• słowacki szachista (posiada podwójne obywatelstwo)

Osiągnięcia szachowe:

Drużynowe Mistrzostwa Polski (1 medal)

• złoty (Chorzów / Katowice 2019)

Drużynowe Mistrzostwa Polski juniorów (4 medale)

• złoty (Kudowa-Zdrój 2018)
• 2 srebrne (Masłów Pierwszy 2014, Suchedniów 2016)
• brązowy (Szczyrk 2017)

Indywidualne Mistrzostwa Polski juniorów w szachach szybkich (1 medal)

• srebrny (Wrocław 2017 – U16)

Indywidualne Mistrzostwa Polski juniorów w szachach błyskawicznych (1 medal)

• złoty (Rzeszów 2019 – U18)

Osiągnięcia w barwach Słowacji

• złoty medalista Mistrzostw Świata juniorów (Porto Karas 2018 – U18)
• brązowy medalista Mistrzostw Świata juniorów w szachach błyskawicznych (Porto Karas 2018 – U18)
• złoty medalista Mistrzostw Europy juniorów (Batumi 2010 – U10)
• złoty medalista Mistrzostw Europy juniorów w szachach szybkich (Subotica 2009 – U8)
• złoty medalista Mistrzostw Unii Europejskiej juniorów (Mureck 2009 – U8)
• wielokrotny medalista Mistrzostw Słowacji juniorów w szachach klasycznych oraz szybkich

Ranking FIDE

• najwyższy ranking w karierze – 2537 (1 sierpnia 2019)

Na podstawie Encyklopedii Szachy w Polsce: http://www.szachypolskie.pl/viktor-gazik/

 Alexander Areshchenko (ur. 15 czerwca 1986 w Ługańsku) – ukraiński szachista, arcymistrz od 2002 roku.

W roku 2000 zdobył w Oropesa del Mar tytuł mistrza świata juniorów do lat 14. W 2001 zwyciężył w Mikołajowie. W następnym roku podzielił I miejsce w otwartym turnieju w Sankt Petersburgu. W 2003 podzielił I miejsce w jednym z największych otwartych turniejów na świecie w Cappelle-la-Grande. W wyjątkowo udanym 2005 roku triumfował w Coventry i w Aarhus oraz zdobył (po finałowym zwycięstwie nad Zacharem Jefimienko) złoty medal na mistrzostwach Ukrainy^[2]. Podzielił również I miejsce (wraz z Aleksandrem Szabałowem) w Port Erin oraz awansował do III rundy rozegranego w Chanty-Mansyjsku Pucharu Świata (w której uległ Lewonowi Aronianowi)^[3]. W 2006 ponownie zwyciężył (wraz z Siergiejem Wołkowem) w Port Erin, natomiast w 2007 podzielił II miejsce (za Władimierem Akopianem, wspólnie z Hikaru Nakamurą i Emilem Sutowskim) w silnie obsadzonym turnieju w Gibraltarze. W 2009 r. podzielił I m. w New Delhi (wspólnie z m.in. Jurijem Kuzubowem), w Bombaju (wspólnie z Humpy Koneru, Jewgienijem Miroszniczenko oraz Mageshem Panchanathanem) oraz w Zurychu (wspólnie z Borysem Awruchem). W 2012 r. zdobył w Kijowie srebrny medal indywidualnych mistrzostw Ukrainy^[4] oraz podzielił I m. (wspólnie z Bartoszem Soćko) w memoriale Michaiła Czigorina w Petersburgu^[5].

Reprezentant Ukrainy w turniejach drużynowych, m.in.:

• dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach świata (w latach 2011, 2013); dwukrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie brązowy (2011, 2013),
• dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2007, 2013); medalista: indywidualnie – srebrny (2007 – na V szachownicy),
• trzykrotnie na olimpiadach szachowych juniorów do 16 lat (w latach 1999, 2000, 2002); dwukrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie srebrny (2000, 2002)^[8][9],
• dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy juniorów do 18 lat (w latach 2000, 2001); dwukrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie złoty (2000, 2001)^[10].

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 grudnia 2012 r., z wynikiem 2720 punktów zajmował wówczas 28. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 4. miejsce wśród ukraińskich szachistów.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/O%C5%82eksandr_Areszczenko

GM Jacek Gdański (ur. 30 listopada 1970 w Szczecinku) – polski szachista, arcymistrz od 1997 roku.

W drugiej połowie lat 80. XX wieku był czołowym polskim juniorem. W 1986 zdobył brązowy medal mistrzostw Europy i tytuł mistrza Polski, oba w kategorii do 20 lat. W 1989 został wicemistrzem świata juniorów w tej samej kategorii. Jego trenerami byli m.in. Henryk Dobosz, Zbigniew Doda, Zbigniew Szymczak, Włodzimierz Schmidt[1].

Wielokrotnie startował w finałach indywidualnych mistrzostw Polski. W 1992 w Częstochowie zdobył tytuł mistrza kraju. Wygrał turniej finałowy w 1997 w Sopocie, wspólnie z Robertem Kempińskim i Michałem Krasenkowem, jednak w dogrywce zajął trzecie miejsce. Kolejny medal zdobył w 2010 w Warszawie, zajmując trzecie miejsce za Mateuszem Bartlem i Radosławem Wojtaszkiem. Dwukrotnie był mistrzem Polski w szachach szybkich (1995 i 2000) oraz błyskawicznych (1998 i 2000).

Wielokrotnie reprezentował Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in.: trzykrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1990, 1992, 1994)[2] oraz trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1989, 1992, 2013)[3].

Zwyciężył lub podzielił I miejsca w turniejach międzynarodowych m.in. w Krakowie (1993/94, turniej Cracovia), w Koszalinie (1997) oraz Helsinkach i Rio de Janeiro (1999). W 2001 zakwalifikował się do mistrzostw świata FIDE rozgrywanych systemem pucharowym w Moskwie, gdzie przegrał w I rundzie z Wadimem Zwiagincewem[4]. Reprezentując klub Polonia Plus GSM Warszawa, sześciokrotnie zdobył tytuł drużynowego mistrza Polski. Kolejne złote medale w tych rozgrywkach wywalczył w latach 2007, 2008 i 2010 w barwach klubu WASKO HetMaN Szopienice Katowice[5].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 2000 r., z wynikiem 2557 punktów zajmował wówczas 4. miejsce (za Michałem Krasenkowem, Aleksandrem Wojtkiewiczem i Tomaszem Markowskim) wśród polskich szachistów[6].

Jacek Gdański z powodzeniem łączył grę w szachy na wysokim poziomie ze studiami na Uniwersytecie Gdańskim (skandynawistyka) oraz w Krajowej Szkole Administracji Publicznej (1999 – VII promocja). W latach 2004–2009 był członkiem Rady Narodowego Funduszu Zdrowia. W 2009 pełnił funkcję dyrektora generalnego Ministerstwa Finansów[7].

Był zwycięzcą teleturnieju Najsłabsze ogniwo (w dniu 21 października 2005)[8].

Źródło Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Jacek_Gda%C5%84ski

Zdjęcie z Wikipedii – autor zdjęcia Przemysław Jahr